HOMILIA XI. IN DOMINICA III QUADRAGESIMAE. De assiduitate orationis, et quod ad ecclesiam conveniendum, et quod non licet cuiquam venatum vel aleas in sanctis diebus exercere.
| 1 | Apostolus Petrus exhortatur nos, fratres charissimi, quod cauti simus ac solliciti erga salutem animarum nostrarum, ne forte, per insidias hostis antiqui circumventi, peccatorum laqueis irretiamur, et enormi scelerum catena constricti, aeterno deputemur interitui. |
| 2 | Vigilate, inquit, et orate, ut non intretis in tentationem, quia adversarius vester diabolus, tanquam leo rugiens, circuit, quaerens quem devoret: cui resistite fortes in fide (I Petr. V). |
| 3 | Et ideo omni tempore, maxime autem his sacratissimis diebus, operam debemus impendere vigiliis et orationi, quatenus per gratiam Christi tentatoris versutissimi dolos et nequitias possimus evadere et in Dei servitio sedulo permanere. |
| 4 | Omni quidem tempore et die noctuque, sine somno ac sine requie, diabolus et angeli eius circumeunt populum Christianum, et quaerunt quem venenatis artibus suis decipere possint: maxime autem tunc infesti sunt, cum vident servos Dei, Ecclesiam videlicet Christi, bellum contra se disponere, et sub Christo rege totis viribus militare velle. |
| 5 | Angustatur enim tunc hostis ille nequissimus, quando oves quondam suas recedere velle conspicit, fremit, irascitur, furit, et totis viribus adversus eas commovetur, perire sibi existimans quidquid Christo salvatur. |
| 6 | Quia ergo, fratres dilectissimi, ad Domini sacramentum percipiendum quadraginta dierum ieiunio praeparamur, intenti simus ad orationem, ad sacras ecclesias conveniendum, ad offerendum ibi Domino preces et supplicationes devotas. |
| 7 | Ieiunemus tot diebus pro peccatis nostris, quot pro sceleribus nostris Dominus ieiunavit. |
| 8 | Illum post baptismum tentavit diabolus; non sciebat Dei Filium esse, et propterea tentare praesumebat: nos autem quia scit filios Dei fieri velle, propterea expugnare nititur, et quasi serpens lubricus, nostros involvere pedes, ne ascendere valeamus ad coelum. |
| 9 | Si ergo Dominum tentare ausus est versipellis et nequam, quanto magis nos decipere non timebit? Si contra Filium Dei et figulum suum vas perditum repugnavit, quanto magis contra nos, qui puri homines sumus, audebit irruere? Sed heu, proh dolor! sunt aliqui tales qui in his sanctis diebus magis student terrenis negotiis aut vanis aleae ludis, aut venatui, aut audiendis causis vacare, quam verbum Dei audire aut orationi insistere. |
| 10 | An putatis illum ieiunare, fratres, qui primo diluculo non ad ecclesiam vigilat, non beatorum martyrum loca sancta perquirit, sed surgens congregat servulos, disponit retia, canes producit silvasque perlustrat, ac servulos suos pertrahit secum, fortasse ad ecclesiam magis festinantes, et voluptatibus suis peccata accumulat aliena, nesciens se reum futurum tam de suo delicto quam de perditione servorum? Tota igitur die venatibus immoratur, nunc clamorem immoderatum efferens, nunc silentium latenter indicens; laetus si aliquid ceperit, iratus si id quod non habebat amiserit; et tanto studio gerit quasi ideo indictum ieiunium fuerit ut venetur. |
| 11 | Et sunt plerique qui de venatibus redeuntes, magis canum quam servorum curam gerunt, et faciunt eos iuxta se recumbere vel dormire, quotidianum illis cibum sui praesentia ministrantes, qui utrum servus eius fame moriatur ignorat; et quod est gravius, si diligenter his praeparatum non fuerit, pro cane servus punitur, vel etiam occiditur. |
| 12 | Videntur enim in nonnullorum domibus nitidi et crassi canes discurrere, homines autem pallentes et titubantes incedere. |
| 13 | Isti ergo quomodo aliquando pauperibus extraneis miserebuntur, qui minime propriis famulis miserentur. |
| 14 | Scire autem debemus, fratres, hoc acceptum esse Deo ieiunium, non solum ut abstinentia castigemus corpora, sed etiam humilitate animas induamus. |
| 15 | Simus ad servulos mites, blandi ad extraneos, misericordes ad pauperes; surgentes primo diluculo ad ecclesiam festinemus, referamus Deo gratias, peccatorum veniam postulemus, rogantes praeteritis delictis indulgentiam, cautelam de futuris; tota die sit nobis assidua vel oratio vel lectio: qui litteras nescit, sanctum virum ac doctum perquirens, eius confabulatione pascatur. |
| 16 | Nullum actus saeculi a divina servitute abstrahant vel impediant: non ludus tabulae mentem avocet; non voluptas canum sensus abducat; non negotii compendium animam aviditate pervertat. |
| 17 | Quidquid enim in his vanitatibus, vel in aliis ineptiis praeter mandatum Dei feceris, quamvis abstineas, non ieiunas, quia voluptatem tuam exerces, non Domini facis voluntatem. |
| 18 | Hoc est enim salutare ieiunium, ut sicut abstinet corpus ab epulis, ita et anima refrenetur a vitiis, ut ieiunemus pariter a cibis et peccato, ut labor noster per Dei gratiam coronam nobis pariat sempiternam. |
| 19 | Amen. |